Esmerliği baklava merakından daha Türk olan Yunanlıları seviyorum


 Bahçelerden geçip ayaklarımızı suya değdirip atlayıversek ve sonrası yaz olsa. Güneş geç batar, kiraz buzu eritir, sular çoğalır. Makiler sırtımızdan denizi izler. Güneş geç batar. 


Ne bahçe ne deniz ne de yaz ne de ben. Ama nerede bir mavi nerede bir sokak görsem. Yok yok kıyaslamıyorum belirtiyorum. Özlüyorum ama okyanusu da seviyorum. Tarihi şehirleri, yunanistantan gelen üç kardeşin limonlu dondurmasını, bütün göçmenlerin esmer olmasını. 


Dünyanın yuvarlak olduğunu, bir kaptanın denizde kaybolmasını, bir geminin uzaktan bize bakmamasını, köpek balığı bekleyen bir latinin kuma kalp yapmasını. 


İşte böyle oluyor. Denizler bir yerde birbirine karışıyor, akşam oturmalarında eski yazlardan kanyonlardan bahsediliyor. 


İlk gelenler yerlilere ne demiştir, bu denizlere bakıp ürkmüşlerdir. 


Korkuyorum. İlk gelen olmasam da son gelenim gibi hissediyorum.  Tatilleri özlüyorum. En uçtan uçan yaban ördeklerinin rotasını, bu bahçeden geçerken hissettiklerimin kokusunu,en çok yaz gölgesinin hayalini, pancar motor sesini, çay kaşığı ritmini, yeşilliklere doyulamayan bahçeleri (bahçe ikinci kez geçiyor cümlede, bilerek kendimi tekrar etmeyi) sevdim seviyorum. Yüklemlerin nereye gittiğini en azından şu an düşünmüyorum. 


Bir hayat hikayesini kısacık yazıveren 1919'da buraya göçen, esmerliği baklava merakından  daha çok Türk olan adalıları seviyorum. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Cuma Akşamı

Cuma Akşamı Birden bire özledim.   Hesabımdan bu ayki ödemeleri hallediyordum. Param bitince mi böyle hissettim bilmiyorum. Özledim. Herkese olur bence bu. Banka hesabından çıktım. Rehbere sonra WhatsApp'a  baktım. Parası olan ama WhatsApp kullanmayan tanıdığım var mı acaba bilmiyorum. Arif amca var  babamın arkadaşı, nasılsınız yazdım. Bence mesajımı okuyamaz. Olsun.   Bir arkadaşım vardı güzel kadınlar asla parasız kalmaz derdi. Bunu güzellikle alakalı demezdi kadınlar demek isterdi güzeli de yanına eklerdi. Bak ya  derdim ne alakası var. Bak ya dememi severdi. Sorsam hala sever. Ondan mı istesem, şaşırtsam onu. Ya bana para göndermen lazım özledim ve bir yerlere gitmek istiyorum desem. Cümlenin arasındaki eksiklikten asla rahatsız olmazdı o.  Bak derdi orada nerede yahu nereye gideceksen işte orada kesinlikle öğlen 11:30 ile 2 arası hafiften bir yemek kokusu başlar. İnsanlar, dükkanlardan çıkar kokulara doğru giderler. Esnaf lokantalarını böyle anlat...
Devamı

Dil Bizi Çağırıyor

Resim
DİL BİZİ ÇAĞIRIYOR İlhan Durusel beni çağırıyor diye bir cümle kursam bu güzel şaka olur mu acaba. Şakadan vazgeçip ucuz  bilet baksam abi ben geldim desem. Elimde kitap elimde kalem, "Altını  çizdiğim yerlerin yanına bir gülücük eklesen kafi." deyip bu konudan çıksam, fevkalede. Sonrası artık bir kütüphane de dolaşmak mı olur ya da bir arşiv gezisi mi bilinmez. Ama gerçekten bu kitap beni çağırıyor bu yazının beni çağırması gibi. Ama gerçekten belki de İlhan Durusel bana bir tabak hediye eder içine güzel cümleler ekler.  Otlar  Çağırıyor hatalıysam affolsun ilk Aylak Adam (2014) sonra da İthaki Yayınları (2022) etiketiyle yayımlanıyor.  İlhan Durusel vesilesiyle yeniden sesli düşüneyim. Birilerine göre tanımların tanımlamaların önemi olmayabilir ki konu bu değil. Ama edebiyatımızda deneme meselesi ve bunun üzerine konuşmak çok hoş ve faydalı. En azından bence. Sınırları ve örnekleri bu kadar geniş bir edebi türe sahip olmak okurluk için şans. Bir sürü yazı topl...
Devamı

Gökçe Akçelik için

Resim
Övünmek gibi olmasın ama memleketin en iyi zurnacılarını, elektro bağlamacılarını, kemancılarını, klarnetçilerini, sipsicilerini bilirim. Türkünün, arabeskin bir ucundan girer öteki ucundan çıkarım. Tabiatım bu. Buna doğduk. Lakin keşfedilmemiş rock grubu söyle desen cevapsız. En iyi gitarist, bilmem. Metallica konserine gitmedim. Babam Pink Floyd dinlemedi. Islak hamburgeri asla sevmedim.  Ama Replikas'ı sevdim.  İnsan hayatında kaç kez doğar bilmiyorum. Ama benimkilerden biri üniversite başlangıcıydı. Galiba herkesinki öyledir.  Çok iyi arkadaşlıklarım oldu. Yine tabiatımda olan yürüme kıymetli bir arkadaşlıkla birleşince biz Balıkesir'i bir uçtan bir uca yürüdük.  Yürüdükçe, konuştukça, kendimizde var olduğunu bile bilmediğimiz kapıları fark ettikçe, hayat daha da güzelleşti. Dünyanın en klişe en hoş sorusudur ben kimim.  Bu kapılardan birini de Replikas ile açtım. Rahmetli arkadaşım "Abi bak çok efendi adamlar bizim gibi, çok güzel müzik yapıyorlar." demişti...
Devamı