Göçmeyen kuşlar

Göçmeyen kuşlar var. Her zaman aynı tele konan. Beraber gezen. Semtin kuşları. Birbirine benzemeyen. Evin önündeki çalılıklarda. Pencereden görünen. Gölgesi perdeye yansıyan. Hikayesi göçen kuşlar kadar olmayan. Sayısız kuş  fotoğrafı çekmişimdir. Bazen tellerden onları izleyen insanları izlediklerini hissederim. İzleşmek desek olmaz bakışmak diyebileriz. Bakakalırız uçan bir kuşun ardından. Duran bir ağaç olmak isteriz. Ya da hiçbirisi. Yanımızdaki dürtüp bir şey anlatmak isteriz. Çok çok çok yalnızız deriz. Sizde olmasanız ne yapacağız deriz. Tellerin olmasına, ağaç  dallarına şükrederiz. Sonra devam eder hayat. Hep olduğu gibi. Belki bir kuş başka bir yerde kuş yaşadığını bile bilmiyordur. Serçeler, güvercinler, üveyikler geçiyordur evlerin üzerinden, camların kenarından. Biri uçunca diğeri de uçmak istiyordur. Ya da hepsi aynı anda yorulmuştur, bizim gibi. Aynı anda çok, yorgunuzdur ve kanat çırpacak halimiz de yoktur. 


Burada pek tren ya da metro kullanmadım. Bir başka eyalete gittiğimde gördüm bunu. Gene kırmızı ışıkta. Raylı sistem bana hep İstanbul'u hatırlatıyor. Yaşanılan bir duygunun ya da tecrübenin daha önce kalp hafızamızda ya da kişisel hayatımızda olması insana bir miktar iyi geliyor. Yani tamam İstanbul'da metroda giderken bir sürü şey yaşadım burada henüz bunu yaşamadım. Ama yine de kırmızıda denk gelince bir süre duraktan bir sürü hatıraya uzanmam tahmini bir iki saniyemi aldı. Bu bazen doğal olarak yorucu olabilir. Burası zaten bir nostalji sayfası değil ama bizde yaşadığımız şeyler kayda geçsin istiyor olabiliriz. Biz yani kalbim ve ben. Ellerim ve ben. Kalemlerim ve ben. Yollar ve ben. Duraklar ve gece. Mesai bitince. Sonra o duraklardaki insanları aldık bu trene bindirdim. Trene binince herkes birbirini birden tanıyıverecekmiş gibi gelir bana. Bu da galiba ilk trene binmemle ilgili. Balıkesir'den Afyon'a gitmiştik. Herkes birbirini tanıyor ortamdaki tek yabancı benmişim gibiydi. Kimse kimseye yabancı gibi değişik gibi farklı gibi hikayeli gibi bakmıyordu. Yollarda inenler ile binenler aynı evin insanıydı sanki. İzliyordum ve harika bir yolculuktu. Trenle gidince herkes aynı yere gidiyordu. 


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Cuma Akşamı

Cuma Akşamı Birden bire özledim.   Hesabımdan bu ayki ödemeleri hallediyordum. Param bitince mi böyle hissettim bilmiyorum. Özledim. Herkese olur bence bu. Banka hesabından çıktım. Rehbere sonra WhatsApp'a  baktım. Parası olan ama WhatsApp kullanmayan tanıdığım var mı acaba bilmiyorum. Arif amca var  babamın arkadaşı, nasılsınız yazdım. Bence mesajımı okuyamaz. Olsun.   Bir arkadaşım vardı güzel kadınlar asla parasız kalmaz derdi. Bunu güzellikle alakalı demezdi kadınlar demek isterdi güzeli de yanına eklerdi. Bak ya  derdim ne alakası var. Bak ya dememi severdi. Sorsam hala sever. Ondan mı istesem, şaşırtsam onu. Ya bana para göndermen lazım özledim ve bir yerlere gitmek istiyorum desem. Cümlenin arasındaki eksiklikten asla rahatsız olmazdı o.  Bak derdi orada nerede yahu nereye gideceksen işte orada kesinlikle öğlen 11:30 ile 2 arası hafiften bir yemek kokusu başlar. İnsanlar, dükkanlardan çıkar kokulara doğru giderler. Esnaf lokantalarını böyle anlat...
Devamı

Dil Bizi Çağırıyor

Resim
DİL BİZİ ÇAĞIRIYOR İlhan Durusel beni çağırıyor diye bir cümle kursam bu güzel şaka olur mu acaba. Şakadan vazgeçip ucuz  bilet baksam abi ben geldim desem. Elimde kitap elimde kalem, "Altını  çizdiğim yerlerin yanına bir gülücük eklesen kafi." deyip bu konudan çıksam, fevkalede. Sonrası artık bir kütüphane de dolaşmak mı olur ya da bir arşiv gezisi mi bilinmez. Ama gerçekten bu kitap beni çağırıyor bu yazının beni çağırması gibi. Ama gerçekten belki de İlhan Durusel bana bir tabak hediye eder içine güzel cümleler ekler.  Otlar  Çağırıyor hatalıysam affolsun ilk Aylak Adam (2014) sonra da İthaki Yayınları (2022) etiketiyle yayımlanıyor.  İlhan Durusel vesilesiyle yeniden sesli düşüneyim. Birilerine göre tanımların tanımlamaların önemi olmayabilir ki konu bu değil. Ama edebiyatımızda deneme meselesi ve bunun üzerine konuşmak çok hoş ve faydalı. En azından bence. Sınırları ve örnekleri bu kadar geniş bir edebi türe sahip olmak okurluk için şans. Bir sürü yazı topl...
Devamı

Gökçe Akçelik için

Resim
Övünmek gibi olmasın ama memleketin en iyi zurnacılarını, elektro bağlamacılarını, kemancılarını, klarnetçilerini, sipsicilerini bilirim. Türkünün, arabeskin bir ucundan girer öteki ucundan çıkarım. Tabiatım bu. Buna doğduk. Lakin keşfedilmemiş rock grubu söyle desen cevapsız. En iyi gitarist, bilmem. Metallica konserine gitmedim. Babam Pink Floyd dinlemedi. Islak hamburgeri asla sevmedim.  Ama Replikas'ı sevdim.  İnsan hayatında kaç kez doğar bilmiyorum. Ama benimkilerden biri üniversite başlangıcıydı. Galiba herkesinki öyledir.  Çok iyi arkadaşlıklarım oldu. Yine tabiatımda olan yürüme kıymetli bir arkadaşlıkla birleşince biz Balıkesir'i bir uçtan bir uca yürüdük.  Yürüdükçe, konuştukça, kendimizde var olduğunu bile bilmediğimiz kapıları fark ettikçe, hayat daha da güzelleşti. Dünyanın en klişe en hoş sorusudur ben kimim.  Bu kapılardan birini de Replikas ile açtım. Rahmetli arkadaşım "Abi bak çok efendi adamlar bizim gibi, çok güzel müzik yapıyorlar." demişti...
Devamı